Bierzmowanie

Podstawowa wiedza o sakramencie bierzmowania

Sakrament bierzmowania może przyjąć każdy człowiek ochrzczony, który go jeszcze nie przyjął. Kandydat powinien być odpowiednio przygotowany, a przed przyjęciem bierzmowania powinien przystąpić do sakramentu pokuty. W Katechizmie Kościoła Katolickiego sprecyzowano, że powinien osiągnąć „wiek rozeznania”, czyli taki, w którym sam potrafi podejmować decyzje w sposób odpowiedzialny i dobrowolny.
Szafarzem, czyli tym, który udziela bierzmowania, jest biskup. Może on, jeśli zachodzi taka potrzeba, upoważnić do tego także innych księży.
Świadkiem bierzmowania może być osoba, która przyjęła wszystkie sakramenty wtajemniczenia chrześcijańskiego (chrzest, Eucharystię, bierzmowanie) i prowadzi życie zgodne z zasadami wiary. Zadaniem świadka jest troska o to, by bierzmowany wypełniał obowiązki wypływające z przyjęcia tego sakramentu. Dla podkreślenia związku z chrztem zaleca się, aby był nim jeden z rodziców chrzestnych – najlepiej ojciec dla chłopca, matka dla dziewczyny.
Obrzęd sakramentu bierzmowania obejmuje: gest włożenia rąk, który oznacza błaganie o dar Ducha Świętego dla bierzmowanego; namaszczenie krzyżmem świętym (sporządzonym z oliwy i wonnego balsamu, poświęconym przez biskupa w Wielki Czwartek) przez nakreślenie znaku krzyża na czole, co symbolizuje wyciśnięcie znamienia, szczególnego znaku Ducha Świętego w duszy bierzmowanego. Jednocześnie biskup wypowiada słowa: „Przyjmij znamię daru Ducha Świętego”. Obrzęd kończy dialog biskupa z bierzmowanym: na słowa: „Pokój z Tobą” bierzmowany odpowiada: „I z duchem twoim”. Zastąpił on gest lekkiego uderzenia w policzek, symbolizujący pocałunek pokoju. W czasie namaszczenia świadek kładzie prawą rękę na ramieniu bierzmowanego.

Siedem darów Ducha Świętego.

1. DAR MĄDROŚCI

Jest on uczestniczeniem w mądrości Jezusa, czyli widzeniem ludzi, rzeczy i ich relacji takimi, jakimi widzi je On. Jest to dar patrzenia na rzeczywistość oczami Boga, widzenia wszystkiego w perspektywie wieczności. Święty Tomasz pisał w tym miejscu o mądrości jako o „Bożym instynkcie”. Dar mądrości jest związany bardziej z miłością niż z samym rozumem. Jego przeciwieństwem jest głupota, która jest brakiem smaku w sprawach Bożych. Głupota w myśleniu o życiu nie bierze pod uwagę krzyża, śmierci, kruchości życia; nie uwzględnia w ogóle Boga, zawęża horyzont życia wyłącznie do doczesności.

1. DAR ROZUMU

Jest on sztuką wnikania w tajemnice Boże. Dar rozumu pojmuje relację między Krzyżem a Trójcą Świętą, między moim krzyżem a miłością Boga – w konkretnej perspektywie mojego życia, losu. Pomaga on rozumieć głęboko to, co najważniejsze: życie, miłość, śmierć. Bez tego daru człowiek nie jest w stanie patrzeć z odwagą na to, co się z nim dzieje, traci „Ducha”. „Rozumnie” znaczy „biorąc pod uwagę Boga”.

1. DAR RADY

Jest on kunsztem orientacji w moralnej złożoności życia. Pozwala radować się życiem, jego prostą, codzienną osnową. Pozwala się nie gubić, niweluje niepokój rodzący wątpliwości, z których powodu człowiek odwleka podjęcie „moralnych” decyzji. Dar rady przynosi duchowy pokój, uzdalnia do entuzjazmu i do działania. Jest źródłem pasji życia.

1. DAR MĘSTWA

Jest pokarmem nadziei. To głównie ten dar uwalnia człowieka od lęku przed największym wrogiem – śmiercią. Daje siłę „Ducha”, potrzebną w trudnych doświadczeniach życia, takich jak choroby, rozłąki, sytuacje, o których wiemy, że nie będą miały ziemskiego happy endu. Dar męstwa pomaga czerpać siłę do życia z samego źródła witalności: z Boga samego.

1. DAR WIEDZY (umiejętności)

Jest on poznawaniem prawdy o Bogu i budowaniem wiedzy o sobie, ludziach i świecie na tej właśnie prawdzie. Tak o tym darze mawiał święty Proboszcz z Ars: „chrześcijanin natchniony przez Ducha Świętego potrafi rozróżniać. Oko świata nie widzi dalej niż życie, tak jak i moje oko nie widzi dalej niż do tego muru, gdy drzwi kościoła są zamknięte; lecz oko chrześcijanina widzi aż po głębię wieczności”. A święta Teresa z Lisieux: „Wiedza Miłości, och tak! (…) Tylko takiej wiedzy pragnę!”.

1. DAR BOJAŹNI BOŻEJ

Jest on taką miłością do Boga, która świadoma jest własnej kruchości. To lęk przed tym, aby nie zerwać z Nim relacji, poczucie głębokie, że Bóg jest tajemnicą, z którą nie można igrać; lęk przed tym, że nie jest się w stanie sprostać wielkiej, Boskiej miłości, a równocześnie silne pragnienie bycia całym dla Boga. To dar, który owocuje odpowiedzialnością za siebie i innych. Bojaźń wobec Pana nie jest czymś, co miażdży, ale czymś, co poszerza serce i daje radość. W tym sensie jest syntezą biblijnej duchowości.

1. DAR POBOŻNOŚCI

Jest on zdolnością traktowania Boga jako Ojca. Czyli bycia wobec Niego na sposób synowski; prosto, z ciepłym szacunkiem, czule; wychwalając Go i adorując. Światłem dla „bycia pobożnym” jest Jezus i Jego słowo Abba, Jego modlitwa. Ale pobożność wyraża się również w sposobie odnoszenia się do ludzi. Poznać ją po wrażliwości, delikatności, serdeczności. Łagodność jest jej lakmusowym papierkiem. Jej przeciwieństwem jest niezdolność rozumienia innych, niewrażliwość na nich, zatwardziałość serca. Pobożność ma po prostu swoje źródło w świadomości, że jest się dzieckiem Boga. I jest tej świadomości siłą oraz owocem. A jeśli się tego poczucia nie ma, to źle się traktuje zarówno Boga, jak i ludzi…

REGULAMIN BIERZMOWANYCH

Uczestnictwo w spotkaniach: Uczeń jest zobowiązany uczestniczyć w spotkaniach formacyjnych. Dwie nieusprawiedliwione nieobecności skutkują skreśleniem z listy bierzmowanych. Proszę także o punktualność.
Praktyki religijne: Przygotowujący się przychodzą na coniedzielne Msze święte. Dziesięć minut przed Mszą, ministrant zbiera indeksy do podbicia, po Mszy są zwracane. Dwie nieusprawiedliwione nieobecności na Mszy skutkują skreśleniem z listy bierzmowanych. Uczestnicy przygotowań przychodzą także na nabożeństwa związane z okresem liturgicznym (5-różańców; 5 – Mszy roratnich; 3 Drogi Krzyżowe lub Gorzkie Żale; 5-nabożeństw majowych). Będę szczególną uwagę zwracał na comiesięczną Spowiedź świętą. Potwierdzeniem zaangażowania w praktyki religijne będą dla mnie podpisy w indeksach. Proszę o nich nie zapominać. Ponadto, każdy we własnym sumieniu, ma codziennie własnymi słowami modlić się do naszego Stwórcy i Pana.
Zachowanie: Uczeń, który pragnie przyjąć ten sakrament, musi wykazywać się kulturą osobistą. Osoby wulgarne i bez dobrej woli, nie mogą przystąpić do sakramentu bierzmowania (tzn. młodzież, która oszukuje – przychodzi pod koniec Mszy św., odrabia podpisy; w miejscu świętym rozmawia, żuje gumę, korzysta z telefonu, itp) Dlatego też będę wymagał opinii katechety o zachowaniu ucznia.
Zaangażowanie w życie parafii: Każdy z uczestników powinien wziąć udział w przynajmniej jednym dłuższym wyjeździe parafialnym np.: Rekolekcje w Rakowicach (zima lub lato); Piesza Pielgrzymka na Jasną Górę lub Diecezjalne Dni Młodych. Przy parafii działa kilka grup i wspólnot młodzieżowych, uczestniczenie w spotkaniach tych grup jest nagradzane między innymi zwolnieniem z egzaminu (patrz pkt. 5).
Formacja intelektualna: Przygotowanie w klasie trzeciej gimnazjum kończy się egzaminem z głównych prawd wiary. Po nowym roku uczniowie klas trzecich otrzymają katechizmy z pytaniami na egzamin. Osoby, który nie zdały mają przeniesiony egzamin na przyszły rok szkolny. Ci, którzy przez cały rok angażują się w młodzieżowe grupy parafialne np: Służba Liturgiczna, KSM czy Młodzieżowa Odnowa w Duchu Świętym, są zwolnione z obowiązku egzaminu.
Dokumenty: Jeśli ktoś był ochrzczony poza naszą parafią, powinien podczas trwania przygotowań w trzeciej klasie gimnazjum dostarczyć metrykę chrztu. Uczniowie w pierwszej klasie dostarczają także deklarację o dobrowolności przygotowań podpisaną przez nich i przez ich rodziców.

„Bez Ducha Świętego Bóg jest daleki, Chrystus jest przeszłością, Ewangelia martwą literą, Kościół tylko organizacją, władza panowaniem, posłannictwo propagandą, kult przywoływaniem wspomnień, a postępowanie po chrześcijańsku moralnością niewolników”.

(metropolita Ignatios z ekumenicznego zjazdu w Uppsali w 1968r.)

Eucharystia i Nabożeństwa

Adoracja Najświętszego Sakramentu

Poradnia rodzinna